რატომ უნდა იხელმძღვანელონ ახალგაზრდებმა პროფესიის არჩევისას მიზნით და არა გატაცებით

რატომ უნდა იხელმძღვანელონ ახალგაზრდებმა პროფესიის არჩევისას მიზნით და არა გატაცებით

ჩვენ ყველას გვსმენია აქამდე: იმისთვის რომ შევცვალოთ სამყარო საჭიროა ჩვენი გატაცებები გამოვიყენოთ, როგორც ჩრდილოეთის ვარსკვლავი და მივცეთ ბედნიერებას იყოს საზომი ერთეული ჩვენი წარმატებისა. მაგრამ ათასობით ლიდერებთან, დამკვიდრებულ აღმასრულებელ ხელმძღვანელებთან და სტუდენტებთან მსოფლიოს გარშემო მუშაობამ გამაანალიზებინა, რომ ეს ცნება არასწორია. ბედნიერება არ წარმოადგენს ჩვენი ადამიანური არსებობის მიზანს.

ბედნიერების გცევა ჩვენი ცხოვრების მიზნად ჰგავს სულელური დავალების შესრულებას, რომელიც აუცილებლად გვაგრძნობინებს თავს იმედგაცრუებულად. სინამდვილეში, ბოლოდროინდელმა კვლევებმა აჩვენეს, რომ ბედნიერების ჩვენი ცხოვრების მიზნად გცევამ შეიძლება ირონიულად ნაკლები ბედნიერება გამოიწვიოს და საზიანოდ მოგვიბრუნდეს.

ხასიათი ყალიბდება პრობლემების გადალახვით- მოკლე გზა არ არსებობს. და როდესაც ასეთი რეალობის წინაშე დგება ბედნიერების მაძიებელი, თავს დამახინჯებულად, ცარიელად და კონტროლის ბერკეტის გარეშე გრძნობს. სწორედ ის უბედურება, რის აცილებასაც ვცდილობთ გვაძლევენ იმ სიმკაცრეს, გამძლეობას და ხასიათს, რომელიც გვჭირდება ადამიანებად ჩამოყალიბებისთვის ისეთ ეპოქაში, სადაც მანქანები სწრაფად ანაცვლებენ ადამიანებს მთელს გლობალურ ეკონომიკაში.

ეს ბიძგი, სამსახურში მიზნის ქონის, არ არის ჩამოყალიბებული მხოლოდ მორალურ და თოლოგიურ საფუძვლებზე. თანამედროვე კვლევებმა აჩვენეს, რომ ადამიანები რომლებიც ცდილობენ იპოვონ ცხოვრების მიზანი, არა მარტო ცხოვრობენ დიდხანს, არამედ განიცდიან გაუმჯობესებულ ფიზიკურ და ფსიქოლოგიურ ჯანმრთელობას, ასევე უკეთეს ეკონომიკურ კეთილდღეობას და ცხოვრებების ცვლილებებთან გამძლეობას. ინდივიდები და კომპანიები სარგებელს იღებენ მაშინ, როცა ადამიანები მიდიან სამსახურში მოტივირებულნი. მაშასადამე, ბედნიერება არა მიზანი, არამედ გვერდითი შედეგია იმისა, რასაც მე „ მიზნის გზას“ ვუწოდებ.

ეს მოითხოვს „პროფესიულ გამბედაობას“ - გარკვევით ცოდნა იმის თუ რა საქმის კეთება გამოგდის და ბოლომდე მიყოლა ამ საქმის. ეს იმაზე მეტია ვიდრე უბრალოდ საკუთარი სურვილები- ეს არის საკუთარი არსებობის მიზნის პოვნა და სწორი მოქმედება. როგორც მწერალი პარკერ პალმერი ამბობს: „მოწოდება არ არის მიზანი, რომელსაც უნდა მიაღწიო, არამედ საჩუქარი რომელიც უნდა მიიღო“. ზოგჯერ, მიზანი ჩნდება წარმოუდგენელი მტკივნეული გამოცდილების შემდეგ. სხვა შემთხვევაში, იგი შენიღბულია, როგორც ერთი შეხედვით გადაუჭრელი ადამიანური ან სოციალური პრობლემით, რომლის გადაჭრას ვერ დაუთმობთ თქვენს ცხოვრებას. გარკვეული გაგებით, თქვენ არ პოულობთ მოწოდებას, არამედ მოწოდება გპოულობთ თქვენ.

მაგალითად, მიჩიგანში გამოცდილება მიღებულმა ქიმიურმა ინჟინერმა კარმიტა სემაანმა, რომელიც მოგვიანებით გახდა სოციალური მეწარმე, დაინახა პრობლემა, რომლის გადაჭრაც სცადა: გადაწყვეტილების მიმღებთა/ ფერადკანიან ლიდერთა სიმცირე ამერიკის განათლების სექტორში. PROCTER&GAMBLE-ში მუშაობის და KELLOGG MBA-ის მიღების შემდეგ, იგი კორპორატიული ცხოვრებიდან გადავიდა საჯარო განათლებაზე და საბოლოოდ 2014 წელს დააარსა Surge Institue. სულ რაღაც ხუთ წელიწადში surge და მისი კურსდამთავრებულები გახდნენ განათლების რეფორმის მოწინავე რიგებში, გავლენას ახდენდნენ სასკოლო უბნებზე, ანალიტიკურ ცენტრებსა და და განათლების არაკომერციულ ორგანიზაციებზე მთელი ქვეყნის მასშტაბით. ეს ყველაფერი დაიწყო ერთი ადამიანით, რომელსაც ამოძრავებდა მოწოდების გრძნობა.

ეს არის პროფესიული გამბედაობის არსი. აღიარება იმისი, როცა არსებობს უფსკრული რასაც აკეთებ და რისთვისაც ხარ დაბადებული იმას შორის. ზოგიერთისთვის ეს შეიძლება ნიშნავდეს კომპანიების შეცვლას უფრო მიზანმიმართული ბრენდისთვის. ზოგიერთისთვის, ეს შეიძლება იყოს სკოლაში დაბრუნება და სხვა სამუშაოსთვის მომზადება სრულიად ახლიდან. ეს არის გამბედაობის ქონა მიმართულება შეიცვალო როდესაც შენი სული გრძნობს რომ ამის დროა- როცა შენი სული მოითხოვს იცხოვრო ისე, როგორც ამბობს პარკერ პალმერი „ განუყოფელი ცხოვრებით“.

მე პირადად ვიცი, რომ ეს არ არის უბრალო დევნა. როგორც ბიზნეს სკოლის პროფესორს და მოძღვარს, მიუხედავად იმისა რომ დაყოფა მარტივია, მჯერა, რომ ყველა სიტუაციაში ჩემი სრული ნამდვილი თავი ვაჩვენო- იქნება ეს საკლასო ოთახი, დარბაზი თუ ამბიონი. იმის მიუხედავად რომ კვლევებმა აჩვენა, რომ ავთენტურობას რისკები ახლავს ( განსაკუთრებით ფერადკანიანი ხალხისთვის და ქალებისთვის), ჩემი მიზანი სრულობისა მოითხოვს რომ ქამელეონივით წინ და უკან არ ვიხტუნაო ერთი მიზნიდან მეორეზე.

თითოეულ ჩვენგანს აქვს მოწოდება- უნიკალური, ღირებული ცხოვრებისეული საქმე, რომელიც მოწოდებულნი ვართ რომ ავასრულოთ ადამიანთა ისტორიის ამ მომენტში. ასე რომ, იმის ნაცვლად, რომ მოვახდინოთ ჩვენი ცხოვრების ორიენტირება ვნებებზე და ბედნიერების ძებნაზე, მოდით დავისახოთ მიზნად მოვუსმინოთ საკუთარ ხმას მოწოდებისას, რათა შევძლოთ გავიგოთ, თუ ვინ უნდა გავხდეთ და როგორ შევიტანოთ წვლილი ადამიანთა განვითარებაში. ამან შეიძლება შეცვალოს მსოფლიო უკეთესობისკენ.